Að klaga eða klaga ekki.

Fyrrverandi bankastjórinn og núverandi atvinnuleysinginn, Sigurður Einarsson, ( skyldi hann ekki vera kominn á atvinnuleysisbætur? ) segir farir sínar ekki sléttar í bréfi sem hann hefur sent Ragnari Hafliðasyni, settum forstjóra FME, og spyr hvað hann hyggist gera vegna meints stulds á trúnaðargögnum úr Kaupþingi sem svo hafi verið notuð til fréttaflutnings í Mbl.

Það liggur í augum uppi að hér eru að verki óprúttnir og vondir menn sem ætla sér að hrekkja Sigga litla.

Stolin trúnaðargögn?

Hugsið ykkur.

Ekki nóg með það, heldur er ósvífnin svo takmarkalaus að þrír einstaklingar hafa verið nafngreindir.

Fyrr má nú vera.

Þó svo að Þorgerður Katrín sverji og sárt við leggi að henni hafi alls ekki verið hótað þá ber að hafa það sem sannara reynist.

Ekki rétt?

Ef satt reynist að eigendur og aðrir tengdir aðilar Kaupþings hafi lánað sjálfum sér litla 500 milljarða króna þá finnst mér engin ástæða til þess að vera með hávaða og læti út af því. Ég meina annað eins hefur nú gerst.

Sigga kallangann hefur kannski vantað einhverja aura til að ljúka við sumarbústaðakrílið  þarna einhversstaðar í Borgarfirðinum og það er ofur skiljanlegt að hann vilji í það minnsta gera kofann fokheldan.

Við vitum jú hvernig vetrarveðráttan getur farið með hálfbyggð hús jafnvel þó það séu bara smá sumarbústaðir.

Nei góða fólk. Svona framkoma á ekki að líðast neinum.

Ég tek undir orð hans þar sem hann segir að trúnaður um persónuleg fjármál fólks sé grunnforsenda þess að hægt sé að hafa fjármálakerfi á Íslandi.

Þar til næst.